David Nalbandian

AndyR

David Nalbandian (ur. 1 stycznia 1982 w Cordobie), tenisista argentyński ormiańskiego pochodzenia.

Ma za sobą udaną karierę juniorską, z tytułami wielkoszlemowymi w singlu (US Open 1998, w finale pokonał Rogera Federera) i deblu (Wimbledon 1999, w parze z rodakiem Guillermo Corią); przegrał z Corią w finale juniorskiego French Open w 1999. W 1998 był klasyfikowany jako nr 3 w singlu i nr 6 w deblu w światowych rankingach juniorskich.

W 2001 po raz pierwszy awansował do czołowej "50" rankingu seniorów; debiutował w Wielkim Szlemie, dochodząc do trzeciej rundy US Open (pokonał m.in. Francuza Nicolasa Escude, a uległ Rosjaninowi Jewgienijowi Kafelnikowowi). Wygrał także swój pierwszy turniej rangi challengerowej (w Salinas) oraz dotarł do półfinałów turniejów cyklu ATP Tour w Umagu i Sopocie.

W 2002 wygrał pierwszy turniej z cyklu ATP Tour - w Estoril (impreza tradycyjnie otwierająca sezon europejski na nawierzchni ziemnej); wkrótce zaskoczył świat tenisowy, dochodząc do finału Wimbledonu. W półfinale pokonał Belga Xaviera Malisse, w decydującym meczu uległ jednak zdecydowanie Lleytonowi Hewittowi. Na jesieni 2002 wygrał swój drugi turniej, halową imprezę w Bazylei (pokonał m.in. Tima Henmana, Federera, Fernando Gonzaleza).

Sezon 2003 zakończył bez zwycięstwa turniejowego, ale osiągnął m.in. ćwierćfinał na Australian Open (ponownie wyeliminował Federera, przegrał z Niemcem Rainerem Schuettlerem) i półfinał US Open (nie wykorzystał piłki meczowej w dramatycznym, pięciosetowym pojedynku z Andy Roddickiem). Te i inne udane występy (m.in. ponownie awansował do finału w Bazylei, jednak decydujący mecz oddał walkowerem G. Corii) zapewniły mu miejsce w czołowej dziesiątce rankingu światowego na koniec roku, a także udział w turnieju Masters, gdzie jednak nie odegrał większej roli, odpadając po rozgrywkach grupowych.

W styczniu 2004 powtórzył ubiegłoroczny wynik w Australian Open (ćwierćfinał). W maju 2004 dotarł do finału turnieju Italian Open w Rzymie, przegrywając decydujący mecz z Carlosem Moyą; kilka tygodni później był w półfinale wielkoszlemowego French Open (przegrał z rodakiem, Gastonem Gaudio, który ostatecznie triumfował w turnieju). Ze startu na Wimbledonie zrezygnował, a w US Open odpadł już w II rundzie. W październiku 2004 zaliczył dwa finały turniejowe - w Madrycie (przegrał z Maratem Safinem) i Bazylei (przegrał z Jiri Novakiem).

Kolejny udany sezon zaliczył w 2005. Był w ćwierćfinale Australian Open, Wimbledonu i US Open oraz w IV rundzie French Open, wygrał turniej w Monachium. Przed turniejem Masters zajmował w klasyfikacji 11. miejsce, ale wobec wycofania się kilku graczy z czołówki mógł wziąć udział w tej imprezie (ostatecznie jako jeden z czterech Argentyńczyków); zajął w grupie eliminacyjnej Masters 2. miejsce (za Federerem), w półfinale pokonał Nikołaja Dawidienkę, by niespodziewanie wziąć w finale rewanż na Federerze za porażkę w meczu grupowym. Zwycięstwo odniósł w dramatycznych okolicznościach - dwa pierwsze sety finału przegrał po tie-breakach, w piątym prowadził 4:0 i oddał rywalowi inicjatywę (Federer prowadził 6:5 (30-0) przy własnym serwisie), a ostatecznie wygrał po tie-breaku w decydującym secie (6-7, 6-7, 6-2, 6-1, 7-6).

Sezon 2006 rozpoczął od półfinału Australian Open, odpadając z rewelacją turnieju Marcosem Baghdatisem. W dalszej części sezonu był m.in. w półfinałach imprez ATP Masters Series w Miami i Rzymie oraz wygrał turniej w Estoril (w finale z Dawidienką).

Jesienią 2007 wygrał halowy turniej ATP Masters Series w Madrycie, pokonując w finale Federera. Szwajcara wyeliminował również w turnieju w paryskiej hali Bercy kilka tygodni później.

W 2002 debiutował w reprezentacji narodowej w Pucharze Davisa. Przyczynił się do osiągnięcia półfinału tych rozgrywek w 2005 (m.in. w ćwierćfinale z Australią zdobył komplet punktów, pokonując Hewitta i Arthursa oraz w parze z Puertą tych samych zawodników w deblu). Bronił barw narodowych także w Drużynowym Pucharze Świata.