Mary Pierce

Robert

Mary Pierce (ur. 15 stycznia 1975 w Montrealu), tenisistka francuska, zwyciężczyni wielkoszlemowych turniejów Australian Open 1995 i French Open 2000 w grze pojedynczej, zdobywczyni Pucharu Federacji 1997 i 2003.

Córka Francuzki i Amerykanina, jest obywatelką Francji. Debiutowała w gronie tenisistek zawodowych jako 14-latka w 1989. W 1990 wystąpiła po raz pierwszy w turnieju wielkoszlemowym French Open (przegrała w II rundzie). Rok później awansowała do czołowej setki rankingu światowego, osiągnęła III rundę we French Open i US Open oraz odniosła pierwsze zwycięstwa turniejowe – w Palermo wygrała zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej. Sezon 1991 zakończyła jako 26. tenisistka na świecie. W 1992 była w IV rundzie (1/8 finału) French Open i US Open i przesunęła się do czołowej dwudziestki w rankingu światowym. Na początku 1993 awansowała do ćwierćfinału Australian Open, będąc blisko pokonania ówczesnej trzeciej zawodniczki na świecie Argentynki Sabatini (przegrała 6:4, 6:7 (12-14), 0:6). Jesienią 1993 wygrała prestiżowy turniej halowy w Filderstadt i zapewniła sobie pierwszy w karierze występ w turnieju Masters; w Masters odniosła pierwsze w karierze zwycięstwo nad zawodniczką z czołowej dziesiątki na świecie, pokonując najpierw Sabatini, a w kolejnej rundzie weterankę Navratilovą.

W 1994 nie wygrała żadnego turnieju, ale odniosła duży sukces awansując do finału wielkoszlemowego French Open; w turnieju tym zaimponowała serią błyskawicznych zwycięstw – w drodze do finału nie tylko nie straciła seta, ale nie pozwoliła żadnej z przeciwniczek zdobyć więcej niż 2 gemy w secie. Nie miała kłopotów z pokonaniem liderki rankingu światowego Niemki Graf, którą zwyciężyła w półfinale 6:2, 6:2. W tej dyspozycji uchodziła za faworytkę finału z defensywną Hiszpanką Sanchez Vicario, ale uległa jednak rywalce; na końcowy wynik nie pozostał bez wpływu deszcz, który opóźnił rozegranie finału o jeden dzień oraz nadał ziemnej nawierzchni kortu paryskiego wolniejszy, sprzyjający Hiszpance charakter. Po turnieju French Open Pierce awansowała do pierwszej dziesiątki rankingu WTA (na pozycję nr 7). We wrześniu t.r. była w ćwierćfinale US Open, a na turnieju Masters ponownie pokonała Graf.

W styczniu 1995 odniosła pierwsze w karierze zwycięstwo w turnieju wielkoszlemowym – Australian Open. Była pierwszą Francuzką, która osiągnęła finał w Australian Open oraz pierwszą francuską triumfatorką imprezy wielkoszlemowej od 1967, kiedy na French Open wygrała Francoise Durr. Po finałowym zwycięstwie (nad Sanchez Vicario) Pierce awansowała na najwyższą w karierze pozycję w rankingu światowym – nr 3. W dalszej części sezonu występowała mniej udanie, podobnie w 1996; wypadła z czołowej dziesiątki i do Australian Open 1997 przystąpiła jako nierozstawiona. Niespodziewanie ponownie dotarła do finału, pokonując po drodze cztery wyżej sklasyfikowane rywalki; w finale nie sprostała Szwajcarce Hingis, ale zrewanżowała się jej pod koniec sezonu w ćwierćfinale Masters. W 1997 wygrała również międzynarodowe mistrzostwa Włoch (Italian Open) w Rzymie, a w Masters przegrała dopiero w finale z Czeszką Novotną.

Do jej największych sukcesów w kolejnych latach należy przede wszystkim zwycięstwo we French Open w 2000, zarówno w grze pojedynczej, jak i podwójnej (w parze z Hingis). W finale singla pokonała Hiszpankę Martínez, w półfinale – swoją partnerkę deblową Hingis. Po tym sukcesie ponownie awansowała na pozycję nr 3 na świecie, tym razem także w klasyfikacji deblistek. Wcześniej w 2000 była w parze z Hingis w finale Australian Open w grze podwójnej, ale lepsza okazała się para amerykańsko-australijski Lisa Raymond/Rennae Stubbs. Późnym latem 2000 Pierce odniosła poważną kontuzję, która najpierw zmusiła ją do wycofania się z rywalizacji w US Open, a potem wykluczyła z gry do końca sezonu i na niemal cały rok 2001. W 2002, występując we French Open z tzw. "dziką kartą" (specjalnym zaproszeniem od organizatorów), dotarła do ćwierćfinału, w którym uległa późniejszej triumfatorce Serenie Williams; była wówczas sklasyfikowana w rankingu światowym na pozycji nr 132 i stała się tym samym najniżej notowaną ćwierćfinalistką w Wielkim Szlemie od czasu wprowadzenia rankingu w 1975.

Po udanych występach w kolejnych latach (m.in. wygrana w turnieju w Hertogenbosch na nawierzchni trawiastej w 2004) powróciła do czołowej dwudziestki na świecie, a w maju 2005 dotarła do finału French Open, pokonując po drodze m.in. liderkę rankingu Davenport; w decydującym meczu uległa Belgijce Justine Henin-Hardenne. W lipcu t.r. wygrała wielkoszlemowy Wimbledon w grze mieszanej (w parze z Hindusem Bhupathim), a w sierpniu odniosła 17. turniejowe zwycięstwo w grze pojedynczej – w drodze po tytuł w San Diego nie przegrała seta (w finale pokonała Japonkę Sugiyamę). Dobrą dyspozycję potwierdziła na turnieju wielkoszlemowym US Open 2005, ponownie awansując do finału; pokonała m.in. wyżej notowaną rodaczkę Mauresmo; w finale nie sprostała Kim Clijsters z Belgii.

Od 1990 reprezentuje Francję w Pucharze Federacji; przyczyniła się do zdobycia Pucharu przez zespół narodowy w 1997 i 2003. Wystąpiła m.in. w 1991 w meczu z Polską – pokonała w grze pojedynczej Magdalenę Mróz, ale w deblu, partnerując Nathalie Tauziat, uległa parze Mróz/Teodorowicz (ostatecznie Polki wygrały 2:1). Pierce reprezentowała kraj także na igrzyskach w Atenach w 2004, przegrywając w grze pojedynczej (w ćwierćfinale) z Henin-Hardenne.

W sezonie 2006 odnotowała kilka startów w turniejach. Na początku roku przegrała w drugiej rundzie Australian Open z Czeszką Ivetą Benesovą, niecały miesiąc później osiągnęła finał w Paryżu, przegrany z Amelie Mauresmo. Kontuzja stopy i kostki wyeliminowała ją z gry aż do lipca, do turnieju w San Diego. Przegrała w ćwierćfinale z Marią Szarapową. Wycofała się z turnieju w Montrealu, w US Open dotarła do trzeciej rundy, ulegając Na Li niespotykanym wynikiem 6/4 0/6 0/6. We wrześniu przegrała w pierwszej rundzie w Luksemburgu z późniejszą zwyciężczynią, Aloną Bondarenko. Po kolejnym słabym występie w Stuttgarcie i Zurychu, doszła do drugiej rundy w Linzu. Podczas meczu z Wierą Zwonariewą, po wygraniu pierwszego seta i przed tie-breakiem w drugim, upadła, doznając poważnej kontuzji lewego kolana. Z kortu została wywieziona na noszach. Spadła na 79 miejsce w rankingu. W grudniu przeszła operację kontuzjowanego kolana. W czerwcu 2007 uczestniczyła w ceremonii wręczenia nagród Justine Henin i Anie Ivanović w czasie finału gry pojedynczej kobiet wielkoszlemowego Roland Garros. Kibicom francuskim zgromadzonym na stadionie Philipa Chatrier obiecała wówczas powrót do Paryża w roli zawodniczki.

Tenisistka zapowiedziała, że nie jest jeszcze gotowa na przejście na sportową emeryturę. Planuje powrót do zawodowych rozgrywek, a jej marzeniem jest występ na letnich igrzyskach olimpijskich w Pekinie w przyszłym roku